Yüce Allah, insanı, "en güzel" tanımlamasıyla nitelendirdiği bir "oluş" içinde yaratmıştır (93/Tin: 4). İnsanın yaratılışındaki aşamaları bildiren bir dizi ayetin ardından, Yüce Allah'ın kendisi hakkında "Yapıp yaratanların en güzeli olan Allah ne yücedir!.." (23/Müminun: 12-14) buyurmasıysa, bu "en güzel" nitelemesinin anlamını, kapsamını, derinliğini ve değerini daha açık bir biçimde ortaya koyar. Yüce Allah'ın yaratmış bulunduğu bu "en güzel"e ikramı da en büyük olmuştur. Ona kendi "ruh"undan üflemiş (15/Hicr: 29; 38/Sad: 72); "Eşya'nın İsimleri"ni öğretmiştir. (2/Bakara· 31-33). Melekleri, ona secde etmeye çağırmış, onlar da secde etmiş, yalnız "iblis" secdeden kaçınmıştır (2/Bakara: 34; 7/A'raf: 11; 15/Hicr: 29; 17/İsra: 61; 18/Kehf: 50; 20/Taha: 116; 38/Sad: 72-76). Yaratılışının ardından, onu, Cennet'te oturtturmuş (2/Bakara; 34; 7/A'raf: 12; 17/İsra: 61;38/Sad: 74-76); derken, "Yasak Ağaç"tan yemeleri üzerine (2/Bakara: 35; 7/A'raf: 19) Yeryüzüne indirmiştir (7/A'raf: 22; 20/Taha: 121-123). İnsan, "üzerinde halife olmak" üzere (2/Bakara: 30 ) yaratıldığı Yeryüzünde, bir süre için yerleşip, geçinecektir (2/Bakara: 36; 7/A'raf: 24). Bu süre içinde, onlara yol göstericiler gelecek (2/Bakara: 38), içlerinden doğru yolu seçenler için hiçbir korku da söz konusu olma yacaktır (2/Bakara: 38; 20/Taha: 123). Yüce Allah, insanı indirdiği Yeryüzünü de insanın yaşamasına en elverişli bir biçim de yaratmış, düzeltmiş, döşemiş, donatmış; böylece insanoğluna olan lütuf ve keremini bu nimetlerle arttırmıştır. Kur'ân-ı Kerim'de bunu bildiren onca çok ayet vardır ki, bu kitabı bütünüyle onların anlamlarına ayırsak bile yetmeyecektir. Bu yüzden, yalnızca birkaç ayetin anlamını vererek yaratılmışların bu "en güzel"ine olan ikramı örneklendirmek yoluna gidecek, bu kadarıyla yetineceğiz: "O, Yeryüzünü size bir döşek ve göğü de bina kıldı. Gökten su indirip, onunla size rızık olmak üzere ürünler meydana getirdi."(2/Bakara: 22)